Przekładnie planetarne są zabudowane w korpusie, który występuje w różnych odmianach montażowych dostosowanych do odpowiednich zastosowań. W napędach jazdy wykorzystuje się wersję kołnierzową, w której z uwagi na budowę przekładni korpus przyjmuję formę bryły obrotowej składającej się z kilku części mocowanych kolejno ze sobą z płaszczyznami podziału prostopadłymi do wzdłużnej osi symetrii. Każda płaszczyzna łączenia na obwodzie zawiera śruby mocujące ułożone tak, aby umożliwić łatwy montaż lub demontaż zespołu. Jedna z płaszczyzn, utworzonych przez kształt korpusu, stanowi kołnierz-powierzchnię mocowania przekładni do stałego elementu maszyny. Tutaj też znajdują się otwory mocujące pod śruby w ilości dostosowanej do przenoszonego momentu, a zatem koniecznego do przeniesienia momentu reakcyjnego. Przy bardziej skomplikowanych kształtach korpusy zawierają żebra wzmacniające umieszczone w szyku wokół osi przekładni i przez to zapewniają wymaganą wytrzymałość obudowy przy możliwej do zaakceptowania masie.
Jeden stopień przekładni planetarnej posiada przełożenie o wartości zbliżonej do przełożenia pojedynczego stopnia tradycyjnej przekładni walcowej, a żeby osiągnąć wyższe przełożenia, stosuje się przekładnie dwu- lub trzystopniowe, składające się ze stopni umieszczonych współśrodkowo jeden za drugim. Wtedy całkowite przełożenie zespołu (będące iloczynem przełożeń kolejnych stopni) może osiągnąć wartość kilkuset. Dla przekładni czterostopniowych przełożenie całkowite może przekroczyć 1000.
Występująca w opisanej powyżej formie przekładnia planetarna znajduje zastosowanie w mechanizmach jazdy pojazdów roboczych takich jak na przykład koparki, pojazdy rolnicze, dźwigi samojezdne i maszyny do budowy dróg. Wobec niewielkich prędkości jazdy w tego typu pojazdach nie stanowi problemu większa masa nieresorowana, mimo tego, że zwykle poruszają się one po nierównym podłożu. W tych zastosowaniach wykorzystuje się takie zalety jak współosiowa budowa i odporność na przeciążenia. Z tego pierwszego wynika współśrodkowe położenie wałów wejściowego i wyjściowego oraz zwarta konstrukcja, co doskonale sprawdza się w konstrukcjach układów jezdnych pojazdów. Wysoka wytrzymałość przekładni planetarnej wynika z rozłożenia przenoszonej siły napędowej na kilka par zębów - tyle ile satelitów zamocowano wokół koła słonecznego na jednym stopniu przekładni.
Dzięki wyżej wymienionym zaletom koło napędowe maszyny mocuje się bezpośrednio do wyjścia przekładni, którą najczęściej napędza silnik hydrauliczny, a oba podzespoły razem tworzą motoreduktor. Taka konfiguracja sprzyja zastosowaniu hamulca negatywnego uruchamianego przy braku ciśnienia - na postoju maszyny. W rozwiązaniu konstrukcyjnym (zespół: silnik - przekładnia planetarna – hamulec) wykorzystuje się jego zalety, czyli możliwość sterowania mechanizmem jazdy w prosty sposób zespołem napędowym o kompaktowych rozmiarach.