Przekładnia stożkowa

Przekładnie stożkowe> z kołami zębatymi stożkowymi z zazębieniem łukowym (w przemyśle maszynowym)

Przekładnia stożkowa to bardzo rozległy temat w zakresie jej rodzajów i zastosowań i dlatego warto opowiedzieć o jej zróżnicowaniu w zależności od kształtu zębów. Nacinanie zębów prostych jest znacznie łatwiejszym zabiegiem technologicznym niż wykonanie zębów skośnych lub łukowych, ale zawsze jest coś za coś, ponieważ najbardziej zauważalna wada zębów prostych to większa hałaśliwość podczas pracy. Jeżeli maszyna pracuje w miejscu, gdzie zależy nam na ograniczeniu emisji hałasu, to lepiej jest zastosować inny zarys zęba pomimo niewątpliwie wyższych kosztów produkcji.

Jak się okazuje, Przekładnie stożkowez zębami łukowymi odznaczają się jeszcze innymi zaletami poza cichobieżnością. Większa czynna długość współpracy linii współpracy zębów sprawia, że naciski rozkładają się na większej powierzchni. Kinematyka współpracy zębów powoduje, że poślizgi mają zawsze ten sam zwrot, a to polepsza warunki smarowania, ponieważ film olejowy utrzymuje się przez cały okres zazębienia pary zębów i nigdy nie dochodzi do tarcia suchego. Taka przekładnia odznacza się wyższą równomiernością przeniesienia napędu, przez co powstaje mniej drgań i hałasu i przy okazji zachowana zostaje wyższa sprawność. Wymienione zalety są szczególnie widoczne przy dużych prędkościach obrotowych i taka przekładnia również może pracować jako motoreduktor.

Jako materiał kół zębatych najczęściej stosuje się stale po obróbce cieplnej z uwagi na korzystne parametry wytrzymałości stykowej i gnącej. Po obróbce wstępnej koła zębate poddaje się obróbce cieplnej, a następnie obrabia się zęby na gotowo. Dla polepszenia jakości współpracy zębów przyjmuje się nieco większą twardość zębnika od twardości koła.

Hartowanie na wskroś, nawęglanie lub azotowanie daje wyższe twardości i dzięki temu uzyskuje się większe dopuszczalne naprężenia, obciążalność przekładni i odporność na zużycie. Stosując lepsze materiały, można skonstruować przekładnię o mniejszych wymiarach i przenoszącą daną moc, ale nie ma nic za darmo i w tym przypadku zęby wykonuje się przed właściwą obróbką cieplną lub cieplno — chemiczną, ponieważ po niej materiał miałby zbyt dużą twardość i byłoby to znacznie utrudnione. Wykonana w kolejnej operacji obróbka cieplna powoduje deformację zarysu i dlatego konieczne jest szlifowanie powierzchni roboczych.